Երբ որևէ պետություն անդամակցում է ռազմական բլոկի, որոշակիորեն սահմանափակում է իր ինքնիշխանությունը՝ անվտանգության խնդիր լուծելու համար:

Անկարայում համատեղ ասուլիս են տվել ԵԱՏՄ հիմնադիր անդամ երկրների՝ Ռուսաստանի, Բելառուսի ու Ղազախստանի դեպանները: Այս ասուլիսն առանձնապես մեզ չէր հետաքրքրի, եթե դրանում անդրադարձ չլիներ ԵԱՏՄ-ի ու Թուրքիայի հարաբերություններին:

Պարզվում է` երգն էլ է ստրատեգիական զենք։ Համենայն դեպս, «շիրակամասշտաբնի» լսողություն ունեցող գեներալների համար, որ ազգի մարտական ոգին Մորզեի բանալիով թարգմանում ու ստանում են պահանջված ծածկագիրը։

Ինքնին հասկանալի է, որ ռուս-ուկրաինական հակամարտությունը արձագանք է գլոբալ խնդիրների, և Արևմուտքի կոնկրետ նպատակն է ՈՒկրաինան դուրս հանել Ռուսաստանի ազդեցության շրջանակից, որից հետո, իբր, ռուսաց երկիրը այլևս կայսրություն չի կարող դառնալ: Այդուհանդերձ ռուս նացիոնալիստական լրատվամիջոցներում առանձնանում է նաև մասնակի մի թեմա, որը, որպես կանոն, չի քննարկվում լիբերալ մամուլում: Խոսքը վերաբերում է հրեական գործոնին այդ առնչություններում:

Արտերկրի այս կամ այն աչքի ընկնող անձին պարբերաբար հայացնելու հայաստանյան կիրքը երբեմն վերածվում է կլինիկական երևույթի: Կոնկրետ Ռուսաստանի առնչությամբ՝ հայ են Մեդվեդևը, Կասպարովը, Կիրկորովը, Զուրաբովը և չգիտես էլ ով: Եվ այդ այն դեպքում, երբ սրանցից և ոչ մեկը հրապարակայնորեն չի ընդունել իր հայկական ծագումը, եթե չասենք, որ արհամարհանքով է վերաբերվել այդ պարագային: Ոչ մի նշանակություն չունի, որ նրանք (գուցե Մեդվեդևից բացի) նաև հայի արյուն ունեն, կարևորը նրանց կողմնորոշումն է՝ հա՞յ են նրանք իրենց համարում: Եթե ոչ, ուրեմն պետք է խաչ քաշել նրանց վրա ու պարզապես մոռացության մատնել (արժե՞ էներգիա թափել Կիրկորովի նման ոչնչության վրա):

Վերջին տարիներին Աբխազիան մյուս չճանաչված պետությունների շարքում առանձնանում էր քաղաքական ակտիվությամբ։ Դիտորդների վրա մեծ տպավորություն է գործում Աբխազիայում տեղի ունեցող ընտրությունների բնույթը։ Իրականում այստեղ այդքան նշանակալի քաղաքական բազմազանություն չկա, ինչպես թվում է որոշ փորձագետների։ Այդ բազմազանության տպավորությունը գալիս է ավանդական կլանների գոյությունից, որոնք մի տեսակ փոխարինում են քաղաքական կազմակերպություններին։

Եվրոպայի առաջատար և որոշ այլ պետություններ իրենց, շատ բաներում տարբեր, շահերն ունեն Արևելյան Եվրոպայում, Եվրասիայում, Մերձավոր Արևելքում և Հարավային Կովկասում։ Ֆրանսիան, չկարողանալով Հարավային Կովկասում և Կասպից ծովում իր դիրքերն ամրապնդել էներգետիկ ոլորտում, հակված է Հարավային Կովկասը դիտարկելու, ավելի շուտ, իբրև աշխարհաքաղաքական գործունեության «հենահրապարակ»։

Ամերիկյան հատուկ ծառայությունները հարվածի տակ են դնում իրենց երկրի հեղինակությունը և հսկայական փողեր են ծախսում հանուն այն բանի, որ առավելագույն տեղեկություններ ստանան անգամ դաշնակից պետությունների կառավարական կառույցների գործունեության մասին։ Այնինչ մենք ինքներս ենք լուրջ միջոցներ ծախսում հայրենի կառավարության գործունեությունը բոլորին առավելագույնս հասանելի դարձնելու համար։ Այժմ խոսենք «թափանցիկ կառավարություն» գործընկերության մասին։ Հայաստանն այդ նախաձեռնությանը միացել է 2011-ի նոյեմբերին։

ՆԱՏՕ-ին Ռումինիայի հնարավոր անդամակցության հարցը քննարկելիս, որը բավական երկար տևեց, Ֆրանսիայի քաղաքական շրջանակներում ու լրատվամիջոցներում այնպիսի լոբբինգ էր արվում, որ Եվրոպայի վերլուծական ընկերակցությունում տպավորություն էր առաջացել, թե ֆրանսիական հանրությունն ու կառավարությունը մեծ ցանկություն ունեն աջակցելու Ռումինիային։ 1999 թ. Ժ. Շիրակի այցը Ռումինիա ընկալվեց որպես աջակցություն ՆԱՏՕ-ին ու Եվրամիությանը նրա անդամակցության հարցում։

Գրող Դոմենիկ Վեների ինքնասպանությունը՝ Ֆրանսիայի խորհրդանիշը հանդիսացող Փարիզի Աստվածամոր տաճարի խորանում, աշխարհին ուղղված բողոքի ճիչ էր, սթափության կոչ՝ մտածելու եվրոպական մեռնող քաղաքակրթության մասին: Սեռական փոքրամասնության իրավունքների պաշտպանություն կոչվածի հակառակորդները նրան համարում են «հանուն Ֆրանսիայի ապագայի մարտնչող զինվոր»: